Το πνεύμα του Ολυμπιακού ανταγωνισμού ζωντανεύει μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων στο Εθνικό Μουσείο της Αυστραλίας

Όλες αυτές οι πτυχές της ελληνικής ζωής εξετάζονται στη Γκαλερί ΝΜΑ μέσα από αντικείμενα τόσο μικρά όσο νομίσματα και σκουλαρίκια και τόσο μεγάλα όσο Φαίσων Διαδόμινοςμαρμάρινο άγαλμα αθλητή σε φυσικό μέγεθος, που αντιγράφηκε το 120-40 μ.Χ., ελληνικής προέλευσης που χρονολογείται από το 430 π.Χ.

Νομίσματα και αγγεία έχουν διασωθεί επειδή ήταν μικρά και κοινά, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής τέχνης μπορεί να δειγματιστεί μόνο σε ένα μέρος. Τα περισσότερα από τα αρχαία αγάλματα από μπρούτζο και πολύτιμα μέταλλα λιώθηκαν. Δεν έχουμε ούτε ένα δείγμα αρχαιοελληνικής ζωγραφικής ή μουσικής σύνθεσης. Γνωρίζουμε γλυπτά μέσα από ρωμαϊκά αντίγραφα και πίνακες μέσω ψηφιδωτών αντιγράφων. Ο Αισχύλος πιστεύεται ότι έγραψε έως και 90 θεατρικά έργα, αλλά γνωρίζουμε μόνο επτά από αυτά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη.

Αυτά τα αντικείμενα που συνδέουμε εύκολα με την αρχαία Ελλάδα -μαύρα και κόκκινα αγγεία διακοσμημένα με σκηνές από μυθολογία ή αθλητικούς αγώνες- δημιουργήθηκαν από εργαστήρια και διανεμήθηκαν ευρέως. Πολλά από τα μικρά γλυπτά σε αυτήν την οθόνη κατασκευάστηκαν από καλούπια και πωλήθηκαν ως δώρα για το σπίτι. Οι μεγαλύτερες δόξες του ελληνικού πολιτισμού, τα λεγόμενα θαύματα του αρχαίου κόσμου – από τον Κολοσσό της Ρόδου μέχρι το κολοσσιαίο άγαλμα του Δία στην Ολυμπία – είναι γνωστά μόνο από φήμες. Αυτή η απόδοση μάς δίνει μια σύντομη ματιά στο μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, που τώρα έχει μετατραπεί σε σενάριο και μερικά πέτρινα θραύσματα, συμπεριλαμβανομένου ενός ανάγλυφου γλυπτού Ελλήνων πολεμιστών που πολεμούν τις Αμαζόνες.

Στο πέρασμα των αιώνων, θαυμάσαμε τα τολμηρά περιγράμματα του ελληνικού πολιτισμού και γεμίσαμε τα κενά με τις δικές μας φαντασιώσεις. Ο Γερμανός κλασικός καλλιτέχνης Johann Joachim Winkelmann (1717-78) έδωσε τον τόνο μιλώντας για την «ευγενή απλότητα και το ήσυχο μεγαλείο» της ελληνικής τέχνης. Αυτές οι λέξεις κυριάρχησαν στη σκέψη στην αρχαία Ελλάδα για τον επόμενο αιώνα. Στη βικτωριανή εποχή, ο Walter Pater μιλά με ενθουσιασμό για τη «λευκότητα» της ελληνικής τέχνης σαν να ήταν ηθικό επίθετο. Ακόμη και ο Henry James επαινεί την «ευγενή ηρεμία» της ελληνικής γλυπτικής ο εικόνα μιας κυρίας.

Σε αυτή την παράσταση υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να βιώσουμε τη «λευκότητα» και την «ήσυχη μεγαλοπρέπεια», αλλά συνειδητοποιούμε ότι αυτό που βλέπουμε έχει μικρή σχέση με αυτό που είδαν οι Έλληνες. Αν και ορισμένοι Βικτωριανοί αναγνώρισαν ότι η ελληνική γλυπτική ήταν ζωγραφισμένη, η ιδέα συνάντησε μεγάλη αντίσταση από όσους μεγάλωσαν συναισθηματικά δεμένοι με αυτά τα κομψά λευκά μάρμαρα με τους ευγενείς ποιητικούς και ηθικούς συνειρμούς τους.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική γλυπτική ήταν μια απόλυτη χρωματική ταραχή με άφθονο γυαλιστερό μεταλλικό καπλαμά. Ο ίδιος ο Παρθενώνας ήταν πολύχρωμος με τον πιο σκληρό τρόπο. Αντί για απλότητα και κομψότητα, σκεφτείτε τα χρώματα καραμέλας στα καζίνο και τα λούνα παρκ. Οι Έλληνες θεοί είναι άμεσοι πρόγονοι (και αρχέτυπα) των υπερηρώων που κυριαρχούν στον λαϊκό μας πολιτισμό.

Οι αρχαίοι Έλληνες Μας δίνει υλικό πολιτισμό, τα κομμάτια που αποκαλύπτουν πώς ζουν και σκέφτονται οι άνθρωποι, αλλά εκτός από ένα άρθρο καταλόγου των Alistair Blanchard και Diana Burton σχετικά με τις κλασικές προσηλώσεις της αποικιακής Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, δεν έχουμε ξεκάθαρη ιδέα για πώς η εξιδανικευμένη εικόνα της αρχαίας Ελλάδας διαμόρφωσε τον τρόπο σκέψης μας.

Θα φανταζόταν κανείς ότι η μελέτη της ιστορικής κληρονομιάς των Ελλήνων θα αποτελούσε ουσιαστικό μέρος εκείνων των μαθημάτων για τον Δυτικό Πολιτισμό που χρηματοδοτούνται από το Ramsay Center, τα οποία προκάλεσαν κραυγές οργής μεταξύ των ακαδημαϊκών. Υπάρχει κάποια κρυφή ιδεολογική ατζέντα σε αυτούς τους κύκλους ή φτάσαμε στο σημείο όπου η αναφορά του δυτικού πολιτισμού κρούει τον κώδωνα του κινδύνου; Σε μια εποχή που η δημοκρατία δέχεται επίθεση από όλες τις πλευρές, είναι σίγουρα η τέλεια στιγμή για να μελετήσεις τα κλασικά.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν σπουδαίοι ομιλητές που απολάμβαναν τη συζήτηση και τη διαμάχη. Οι Αθηναίοι ήταν επίσης αρκετά λογικοί ώστε να ακολουθήσουν τις ιδέες του Σόλωνα για το πώς να οργανωθεί η κοινωνία ώστε να παράγει τη μεγαλύτερη ευτυχία και αποτελεσματικότητα, ενώ είναι σχεδόν παράλογο για τους πολιτικούς ή το κοινό να ενεργούν ορθολογικά και όχι ευκαιριακά.

Ο κλασικός μελετητής HDF Kitto υποστήριξε κάποτε ότι «η Αθήνα (για παράδειγμα) από το 480 έως το 380 π.Χ. ήταν σαφώς η πιο πολιτισμένη κοινωνία μέχρι σήμερα». Αυτό οφειλόταν εν μέρει στον μοναδικά ελληνικό χαρακτήρα, αλλά και στο σχετικά μικρό μέγεθος της πόλης-κράτους.