Η πράσινη μετάβαση δεν θα συμβεί χωρίς χρηματοδότηση για τις αναπτυσσόμενες χώρες

Την περασμένη εβδομάδα συζήτησα τη δεινή οικονομική κατάσταση των φτωχότερων χωρών. αυτή την εβδομάδα “Σύνοδος Κορυφής για μια νέα παγκόσμια συμφωνία χρηματοδότησης«Το Παρίσι έχει την ευκαιρία να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση, παρέχει επίσης την ευκαιρία να γίνουν οι απαραίτητες επενδύσεις για τη μετάβαση σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών ρύπων.

Αυτό είναι το κεντρικό σημείο μιας νέας εργασίας του Avinash Persaud, ο οποίος συμβούλεψε την πρωθυπουργό Mia Motley των Μπαρμπάντος σχετικά με τους influencers. Μπρίτζταουν Μια ατζέντα για τη μεταρρύθμιση της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής αρχιτεκτονικής. σε “Άρση των εμποδίων στην πράσινη μετάβαση στις αναπτυσσόμενες χώρες με μερική εγγύηση συναλλάγματος», αναλύει τον τρόπο παροχής επαρκούς και προσιτής χρηματοδότησης για έργα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες, ένα θέμα που διερευνήθηκε επίσης στην έκθεση της περσινής Ομάδας Εμπειρογνωμόνων, Χρηματοδότηση Δράσης για το Κλίμα.

Τα τελευταία 270 χρόνια, η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική συνεισέφεραν περισσότερο από το 70 τοις εκατό των αποθεμάτων ανθρωπογενών αερίων του θερμοκηπίου. Αυτό έχει επίσης εξαντλήσει σχεδόν όλο τον προϋπολογισμό άνθρακα του πλανήτη. Ωστόσο, οι αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες παράγουν σήμερα περίπου το 63 τοις εκατό των εκπομπών, ένα μερίδιο που αναμένεται να αυξηθεί. Από αυτό προκύπτει ότι όχι μόνο θα πρέπει να υπάρξουν σημαντικές μειώσεις στις εκπομπές, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτών των μειώσεων πρέπει να πραγματοποιηθεί από τις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες, ιδίως όσον αφορά την τάση. Για να επιτευχθεί αυτό, οι επενδύσεις στην πράσινη μετάβαση σε αυτές τις χώρες (εκτός της Κίνας) πρέπει να φτάσουν περίπου τα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως (6,5 τοις εκατό του ΑΕΠ) έως το 2030.

Στις χώρες υψηλού εισοδήματος, το 81% των πράσινων επενδύσεων χρηματοδοτείται από τον ιδιωτικό τομέα. Στις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες, το μερίδιο του ιδιωτικού τομέα είναι μόνο 14 τοις εκατό. Είναι πολύ απίθανο, ακόμη και με επιτυχή έκβαση της συνόδου κορυφής αυτής της εβδομάδας, να την καλύψει και η επίσημη εξωτερική βοήθεια. Όπως επισημαίνει ο Persaud, «οι παγκόσμιες δαπάνες για βοήθεια είναι μικρότερες από το ένα δέκατο του κόστους της πράσινης μετάβασης». Επιπλέον, «οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν έχουν χώρο στους ισολογισμούς τους για το χρέος που απαιτείται ακόμα κι αν επιθυμούν να το χρηματοδοτήσουν οι ίδιες».

Η λύση είναι η εξασφάλιση ιδιωτικής χρηματοδότησης για κερδοφόρα έργα. Το οποίο είναι περίπου το 60 τοις εκατό της απαιτούμενης επένδυσης και το υπόλοιπο αφορά πράγματα όπως η προσαρμογή. Το τελευταίο δεν θα δημιουργήσει άμεσα οικονομικά έσοδα και, ως εκ τούτου, πρέπει να χρηματοδοτηθεί μέσω επίσημης βοήθειας. Όμως, σημειώνει ο Persaud, ακόμη και όταν τα έργα είναι, θεωρητικά, τραπεζικά, το τιμωρητικά υψηλό επιτόκιο του ιδιωτικού δανεισμού σε αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες αποτρέπει εμπόδια. Έτσι, για ένα παρόμοιο ηλιακό πάρκο, το μέσο κόστος τόκων στις κορυφαίες αναδυόμενες χώρες είναι 10,6 τοις εκατό ετησίως, σε σύγκριση με μόλις 4 τοις εκατό στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ωστόσο, η Persaud υποστηρίζει ότι ο λόγος για αυτή τη μαζική προσέγγιση δεν είναι κίνδυνοι για συγκεκριμένο έργο. Ηλιακό αγρόκτημα qua Το ηλιακό πάρκο δεν είναι πιο επικίνδυνο στην Ινδία από ό,τι στη Γερμανία. Κυρίως, το ασφάλιστρο κινδύνου αντιπροσωπεύει εκτιμήσεις της αγοράς για τον μακροοικονομικό κίνδυνο (συγκεκριμένα, νόμισμα και χρεοκοπία). Υποστηρίζει επίσης ότι αυτοί οι κίνδυνοι δεν είναι μόνο υπερβολικοί, αλλά και κυκλικοί: σε περιόδους «υψηλού κινδύνου», οι υπερπληρωμές ασφάλισης είναι χαμηλότερες από ό,τι στις «επικίνδυνες» περιόδους.

Η εφημερίδα υπολογίζει αυτό εξετάζοντας το κόστος της αντιστάθμισης των συναλλαγματικών κινδύνων. Αυτό εκφράζεται ως η διαφορά μεταξύ της τιμής αγοράς ξένου νομίσματος στο τοπικό νόμισμα στο μέλλον (προθεσμιακή ισοτιμία) και σήμερα (επιτόκιο spot). Αυτό το κενό μπορεί στη συνέχεια να μετατραπεί σε ετήσιο ποσοστό.

Το συμπέρασμα από τα στοιχεία είναι ότι οι αγορές αποστρέφονται τον κίνδυνο: οι κίνδυνοι δεν είναι τόσο μεγάλοι όσο φοβούνται. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν οι αγορές αποστρέφονται περισσότερο τον κίνδυνο: κατά μέσο όρο, οι αντισταθμίσεις «υπερπληρώνουν» κατά 2,2 ποσοστιαίες μονάδες όταν το κόστος τους είναι χαμηλότερο από τον κινητό μέσο όρο τριών ετών, αλλά 4,7 ποσοστιαίες μονάδες όταν το κόστος τους είναι υψηλότερο.

Εν ολίγοις, υποστηρίζει ο Persaud, έχουμε ένα δωρεάν γεύμα: Ένας σταθερός κερδοσκόπος μπορεί να κερδίσει χρήματα, ενώ κάνει καλό, αφαιρώντας ένα υπερβολικό ασφάλιστρο κινδύνου.

Γιατί να υπάρχει ένα τέτοιο δωρεάν γεύμα; Οι επενδυτές μπορεί απλώς να αισθάνονται άβολα με άγνωστες αγορές. Μπορεί επίσης να είναι δυσαρεστημένοι με τέτοιες ασταθείς αγορές. Επιπλέον, οι κερδοσκόποι που επιτυγχάνουν σταθερότητα πρέπει να λαμβάνουν μεγάλες αντίθετες θέσεις για μεγάλες περιόδους. Η χρηματοδότηση τέτοιων συμφωνιών στην απαιτούμενη κλίμακα είναι επικίνδυνη: είναι εύκολο να ξεμείνεις από χρήματα πολύ πριν η αγορά έχει νόημα. Για αυτούς τους λόγους, οι αγορές θα συνεχίσουν να υπερτιμολογούν τους αντισταθμιστές.

Όπως λέει ο Persaud, “Οι ιδιώτες επενδυτές αφήνουν χρήματα στο τραπέζι. Αλλά το πιο σημαντικό, τα πολύ μεγαλύτερα κοινωνικά κέρδη από… την προώθηση της πράσινης ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες χώρες αφήνονται δίπλα-δίπλα”. Πρόκειται για μια αποτυχία της αγοράς «σε μέγεθος πλανήτη».

Ως εκ τούτου, η πρότασή του είναι για μια κοινή υπηρεσία πολυμερών αναπτυξιακών τραπεζών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα παρέχει εγγυήσεις σε ξένο νόμισμα και συναλλαγματικό κίνδυνο. Τα έργα μπορούν να υποβληθούν στον οργανισμό εγγυήσεων από πολυμερείς αναπτυξιακές τράπεζες. Ο οργανισμός εγγυήσεων μπορεί στη συνέχεια να δώσει προτεραιότητα σε έργα που έχουν τον μεγαλύτερο θετικό αντίκτυπο στο κλίμα. Για να περιορίσει τον κίνδυνο ζημίας, η εταιρεία θα περιμένει έως ότου το κόστος αντιστάθμισης υπερβεί τον μέσο όρο τριών ετών και ούτω καθεξής έως ότου ο κίνδυνος θεωρηθεί σημαντικός.

Συνοπτικά, αυτό το έξυπνο έγγραφο κάνει τέσσερα σημεία: πρώτον, οι μακροοικονομικοί κίνδυνοι καθιστούν τα έργα για το κλίμα μη τραπεζικά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Δεύτερον, η παγκόσμια κλιματική πρόκληση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εάν αυτά τα έργα δεν χρηματοδοτηθούν σε μαζική κλίμακα. Τρίτον, οι αγορές μεγαλοποιούν αυτούς τους κινδύνους, ειδικά σε δύσκολες στιγμές. Τέλος, τα αναμενόμενα κέρδη από την επίσημη παρέμβαση θα υπερβούν το κόστος, εν μέρει επειδή διακυβεύονται πολλά.

Αν δεν πειστεί αυτή η λογική, ποιο είναι το σχέδιό σας για να χρηματοδοτήσετε τις τεράστιες επενδύσεις που χρειάζεται ο κόσμος; Εξάλλου, η κλιματική αλλαγή δεν θα λυθεί μόνο με επενδύσεις σε πλούσιες χώρες.

martin.wolf@ft.com

Ακολουθήστε τον Martin Wolff με myFT και επάνω Κελάδημα

κλιματική πρωτεύουσα

Εκεί όπου η κλιματική αλλαγή συναντά τις επιχειρήσεις, τις αγορές και την πολιτική. Μάθετε για την κάλυψη των Financial Times εδώ.

Είστε περίεργοι για τις δεσμεύσεις των Financial Times για την περιβαλλοντική βιωσιμότητα; Μάθετε περισσότερα για τους στόχους μας που βασίζονται στην επιστήμη εδώ