Μεταξύ εφησυχασμού και φόβου eKathimerini.com

Μια γυναίκα περνάει δίπλα από ένα ανθοπωλείο και έχει πασχαλινές λαμπάδες στο κέντρο της Αθήνας, την Πέμπτη. Ο συγγραφέας προειδοποιεί ότι τα νοικοκυριά και οι εταιρείες υποφέρουν ως αποτέλεσμα του πληθωρισμού, αλλά η στήριξή τους δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από τα κρατικά ταμεία. [Orestis Panagiotou/AMNA]

Η κρίση που προκλήθηκε από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μπορεί να συνεχιστεί και να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες πολιτικές και κοινωνικές απώλειες. Όμως, ακόμη κι αν ο αντίκτυπός του περιοριστεί σταδιακά, θα είναι ήδη σημαντικός, τουλάχιστον στην οικονομία. Ο αντίκτυπος της αύξησης του κόστους ενέργειας και άλλων εισαγωγών, των αλλαγών στους εμπορικούς κανόνες και της απότομης αύξησης της αβεβαιότητας θα παραμείνουν στην παγκόσμια οικονομία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Γενικά, θα πρέπει να προετοιμαστούμε για πτώση του πραγματικού εισοδήματος, κυρίως ως αποτέλεσμα του πληθωρισμού των τιμών, αν και δεν θα επηρεαστούν όλες οι οικονομίες ή οι κλάδοι τους με τον ίδιο τρόπο.

Το οικονομικό σύστημα θα απορροφήσει, κατά κάποιο τρόπο, τα κρουστικά κύματα της νέας κρίσης, όπως έκανε και με άλλες κρίσεις. Η πιστωτική κρίση εκτινάχθηκε πέρα ​​από τον Ατλαντικό το 2008 και απείλησε να καταστρέψει την ευρωζώνη, αλλά το μπλοκ κατάφερε να επιβιώσει και να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προκάλεσε τόση ζημιά όπως αναμενόταν. Το αίσθημα κατά της παγκοσμιοποίησης που εξέφρασε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δεν σταμάτησε το εμπόριο. Η κλιματική αλλαγή θεωρείται διαχειρίσιμη, εφόσον τηρούνται οι κανόνες. Αντιμετωπίστηκαν οι άνευ προηγουμένου περιορισμοί που επιβλήθηκαν από την πανδημία και αυτό που αρχικά ήταν μια πολύ βαθιά ύφεση αντιστράφηκε. Έτσι, αυτό που πιθανώς έχουμε είναι μια παγκόσμια οικονομία που έχει την ικανότητα να απορροφά τεράστια κρουστικά κύματα χωρίς να εκτροχιάζεται.

Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία για την ισχύ των κινήτρων και των οικονομικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν σταδιακά τις τέσσερις δεκαετίες ανάπτυξης μετά τις πετρελαϊκές κρίσεις – και την ικανότητά τους να παράγουν έσοδα – δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα προβλήματα αυξάνονται. Η κρίση του 2008 οδήγησε τελικά σε πολύ υψηλότερα επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, ένα πρόβλημα που επιδεινώθηκε από την πανδημία και τα δημόσια ταμεία σε περισσότερες χώρες μειώνονται. Το Brexit ουσιαστικά ακρωτηρίασε ένα δυναμικό τμήμα της Ευρώπης, ενώ φαίνεται τώρα ότι πέρα ​​από τη δική του ενεργειακή πολιτική, θα πρέπει να αλλάξει ριζικά τις σχέσεις στα ανατολικά σύνορά του και να αντιμετωπίσει πολύ υψηλότερο κόστος για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις του.

Παρά τη συνεχιζόμενη αντισυμβατική νομισματική πολιτική που διοχετεύει τις οικονομίες με πρωτοφανή ρευστότητα, η επενδυτική διάθεση παραμένει χλιαρή και ορισμένες τάσεις στην παραγωγικότητα και την απασχόληση – οι δύο πυλώνες της ανάπτυξης – προκαλούν ανησυχία. Με λίγα λόγια, υπάρχουν συστατικά για μια παρατεταμένη οικονομική κρίση.

Αν η παγκόσμια οικονομία μοιάζει με ναρκοπέδιο αυτή τη στιγμή, η ελληνική οικονομία δεν είναι χωρίς τις δικές της προκλήσεις. Από την πανδημία μέχρι την κρίση πληθωρισμού που επιδεινώθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία, αυτό που ξεχωρίζει είναι τα ολοκληρωμένα μέτρα που λαμβάνονται για τη στήριξη των οικογενειών και των επιχειρήσεων. Στο μεταξύ, η ελληνική οικονομία έχει τη στήριξη των ευρωπαϊκών θεσμών, κάτι που σημαίνει δυνατότητα δανεισμού και άμεσης στήριξης.

Η ζήτηση για στήριξη είναι λογική: πολλές οικογένειες έχουν γονατίσει λόγω της επίμονης στασιμότητας και των χαμηλών εισοδημάτων της τελευταίας δεκαετίας και δεν έχουν αποταμιεύσεις. Πολλές εταιρείες κάνουν επίσης πατινάζ σε λεπτό πάγο. Όμως τα μέτρα στήριξης έχουν κόστος και έχουν όρια, ιδιαίτερα σε μια χώρα που, εκτός από τεράστια δημόσια ελλείμματα και χρέος, χρειάζεται να επιτύχει επενδυτικό βαθμό.

Εν τω μεταξύ, ο κίνδυνος της αδράνειας διαφαίνεται μεγάλος σε αυτές τις έκτακτες οικονομικές συνθήκες, και η εμπόδια στηριζόμενη στο δημόσιο χρήμα και στον δανεισμό δεν αποτελεί λύση. Οι μεγάλες κρίσεις, όπως η επιδημία και ο πόλεμος, έχουν αναπόφευκτα μεγάλο κόστος, μόνο ένα μέρος του οποίου μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εκμετάλλευση των δημόσιων πόρων. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να υπάρχουν συστηματικές πολιτικές που θα λειτουργούν παράλληλα που θα ενισχύσουν την παραγωγή και θα δημιουργήσουν νέες πηγές εισοδήματος. Χωρίς αυτές, οι ανησυχίες για το μέλλον της οικονομίας μπορεί να αναδυθούν γρήγορα και δυναμικά, μια εξέλιξη που θα χτυπήσει άμεσα στο πιο αδύναμο σημείο της: την ικανότητά της να προσελκύει παραγωγικές μεσοπρόθεσμες επενδύσεις. Γι’ αυτό ακριβώς είναι διπλά απαραίτητο ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, ώστε να υπάρχει και μια σαφής εικόνα για την κατεύθυνση που οδεύει η οικονομία.

Ο Νίκος Βίτας είναι Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) και Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.