From Greece to the Valley – Progress Times

Ο προπονητής ποδοσφαίρου Eagles έχει κάνει πολύ δρόμο

Το Παγκόσμιο Κύπελλο τελείωσε, αλλά οι ομάδες ποδοσφαίρου γυμνασίου σε όλη την πολιτεία του Τέξας μόλις ξεκινούν με τις σεζόν 2022/2023. Αυτό περιλαμβάνει την ομάδα αγοριών Mission Eagles της οποίας ο επικεφαλής προπονητής διανύει τώρα την 31η σεζόν στη δουλειά.

Με την εκπαίδευση να είναι «Τι μου έκανες τελευταία;» καριέρα, σε πολλούς προπονητές δεν δίνεται η ευκαιρία να μπουν στην τέταρτη δεκαετία με την ίδια ομάδα. Ενώ η μακροζωία του είναι κάτι που ξεχωρίζει τον προπονητή Χρήστο Μπάρχους από τους περισσότερους προπονητές, ο δρόμος που ακολούθησε για να φτάσει στην κοιλάδα και να ξεκινήσει το πρόγραμμα ποδοσφαίρου αγοριών του Mission High το 1992 είναι πραγματικά απαράμιλλος.

Γεννημένος στη μικρή ελληνική πόλη Ρεγάνι το 1958, ο Παρούχους και η οικογένειά του μετακόμισαν στην Αθήνα όταν ήταν ακόμη στο δημοτικό σχολείο. Έκαναν αυτό το βήμα με την ελπίδα ότι μια αλλαγή στο κλίμα θα βοηθούσε στην ανακούφιση των προβλημάτων υγείας του γιου τους.

«Μετακόμισα στην Αθήνα όταν ήμουν περίπου 11 ετών», είπε ο Bruce. «Ο λόγος που μετακόμισε όλη η οικογένειά μου ήταν λόγω του άσθματός μου. Είχε πολύ υγρασία εκεί που μεγάλωσα και το κλίμα ήταν πολύ ξηρό στην Αθήνα. Προσπάθησαν (η οικογένειά του) να βρουν μέρη για μένα εκτός Αθήνας στα βουνά όπου υπάρχουν χώρους για παιδιά με ασθένειες παρόμοιες με το άσθμα».

«Εκείνη τη στιγμή δεν είχαν συσκευές εισπνοής, οπότε θα μου έκαναν μια ένεση», πρόσθεσε ο Ρουχ. «Υπήρχε μια νοσοκόμα που ερχόταν στο σπίτι μου και μου έκανε μια ένεση, αλλά δεν λειτούργησαν πολύ καλά. Θυμάμαι ξεκάθαρα όταν ήμουν στο πρώτο ή δεύτερο έτος, έπρεπε να περπατήσω περίπου τα τρία τέταρτα του μίλια από το σπίτι μου στο σχολείο και υπήρχαν μέρες που ξυπνούσα και η μητέρα μου μου έλεγε ότι έπρεπε να πάω στο σχολείο. Άρα έπαιρνα την τσάντα μου και έβγαινα έξω αλλά δεν μπορούσα να αναπνεύσω πολύ καλά. Έφτασα στο σχολείο και θα μου κόπηκε η ανάσα».

Ο Ρουχ είχε αναπτύξει τέτοια αγάπη για το ποδόσφαιρο σε αυτό το σημείο της ζωής του που, παρά τα προβλήματα υγείας του, έπαιζε όποτε μπορούσε. Αυτό περιλάμβανε το παιχνίδι στην παιδική χαρά του σχολείου κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.

«Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για μένα παρά να μου δώσουν μια ευκαιρία, και μερικές φορές λειτούργησε και μερικές φορές όχι», είπε ο Bruha. “Αλλά αυτό θυμάμαι. Παίζαμε μια φορά στο σχολείο και έκανα μερικές κινήσεις με την μπάλα. Και ένα από τα παιδιά ρώτησε τον προπονητή μας PE, “Πώς το κάνει αυτό;” Και ο προπονητής PE είπε, “Απλώς είναι ένας κανονικός άνθρωπος».

Κατά τη διάρκεια των εφηβικών του χρόνων, ο Brohos συνέχισε να αναπτύσσει τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, αλλά ξανά και ξανά το άσθμα του συνέχιζε να παρεμβαίνει στις πιθανότητές του να παίξει στο επόμενο επίπεδο. Ευκαιρίες όπως δοκιμές για ημι-επαγγελματικές ομάδες που δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί.

«Έπαιζα ποδόσφαιρο μέσα και έξω», είπε ο Bruce. «Θα έλεγα στον εαυτό μου: «Α, ίσως το κάνω. Αλλά μετά, αλήτη… άλλη μια κρίση άσθματος. Αν είχα γεννηθεί στις πολιτείες και είχα συσκευές εισπνοής, θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ιστορία».

Πώς λοιπόν το παιδί από το Riggani κατέληξε να προπονεί ποδόσφαιρο γυμνασίου στο Mission του Τέξας; Όλα ξεκίνησαν με μια τυχαία συνάντηση με έναν Πορτορικανό τουρίστα που τράβηξε το μάτι του. Το όνομά της ήταν Ivelice.

«Η γυναίκα μου έκανε διακοπές στην Αθήνα και ήμουν στο ίδιο εστιατόριο με εκείνη», είπε ο Barouh. «Κάπως γνωριστήκαμε. Μετά από αυτό συνεχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας και να γράφουμε γράμματα για περίπου δύο χρόνια. Μετά από δύο χρόνια που έγραφα επιστολές και συναντιόμασταν από καιρό σε καιρό, επέστρεφε (στην Αθήνα) και νομίζω ότι ήταν γραφτό. Είχαμε μια πολιτική τελετή στο γραφείο του δημάρχου στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1986. Αλλά ο Ιβέλης ήταν πιστός καθολικός, οπότε κάναμε και καθολικό γάμο στο Πουέρτο Ρίκο το 1987».

«Όσο για το πώς ήρθα στις Ηνωμένες Πολιτείες», πρόσθεσε ο Barouh. Η γυναίκα μου ήταν φοιτήτρια ιατρικής και είχε λάβει ομοσπονδιακές υποτροφίες. Η συμφωνία ήταν ότι για να ισχύουν για αυτούς οι υποτροφίες, θα ανατίθενται σε ορισμένες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών που ήταν μειονεκτικές. Έτσι της έδωσαν τρεις επιλογές (όσον αφορά το πού να στήσει την κλινική της) και μία από αυτές ήταν στην κοιλάδα του Ρίο Γκράντε».

Η οικογένεια Barouh είχε σχεδιάσει να μείνει στην κοιλάδα τόσο πολύ ώστε ο Ivelis να εκπληρώσει την τριετή δέσμευσή της στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ωστόσο, ο Χρήστος άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα αγγλικών σε ένα κέντρο εκπαίδευσης ενηλίκων και με την ολοκλήρωση αυτών των μαθημάτων, ο Iveliss του πρότεινε να παρακολουθήσει το Παναμερικανικό Πανεπιστήμιο για να αποκτήσει πτυχίο συνεργάτη και να γίνει προπονητής. Και αυτό ακριβώς έκανε, αλλά μόνο αφού πήρε και πέρασε τις μεταγραφές του TOEFL και ACT, και τα δύο το 1988.

Με τη βοήθεια της συζύγου του, ο Barouh αποφοίτησε από το Pan American μετά από τρεισήμισι χρόνια. Αυτό άνοιξε την πόρτα για την έναρξη της προπονητικής του καριέρας στο γυμνάσιο.

“Έχω προπονήσει παιδιά κάτω των 12 ετών στα πρωταθλήματα νέων εδώ μόνο για να είναι απασχολημένοι”, είπε ο Μπαρούχος. «Και τότε κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να κάνω αίτηση σε σχολικές περιφέρειες. Διδάσκουσα τον μαθητή μου στο Nikki Rowe όταν ήμουν στο Pan Am, οπότε έκανα αίτηση εκεί για τη θέση ποδοσφαίρου (προπονητής). Έκανα επίσης αίτηση σε τέσσερις ή πέντε άλλες περιφέρειες .»

Αφού συναντήθηκε με τον πρώην αθλητικό διευθυντή του MCISD, Rui Garcia τρεις ή τέσσερις φορές, ο Barouh έφτασε στη δουλειά των ονείρων του στο Mission High School το 1992. Ενώ είχε αρκετή προπονητική εμπειρία για να μπει στη δουλειά και να πετύχει, ξεκίνησε ένα νέο ποδοσφαιρικό πρόγραμμα με κάποιες προκλήσεις. δεν το περίμενε ποτέ. Έναν θυμάται ιδιαίτερα καλά.

«Στην αρχή, κάποιος μας έφερε στολές που δεν ήταν ποδοσφαιρικές», είπε ο Μπρους. “Και αυτά είχαν καταπληκτικά μεγέθη. Τα παιδιά μου δεν ήθελαν να τα φορέσουν. Αλλά τους είπα ότι ήταν το μόνο που είχαμε. Δεν ήξερα τίποτα για τους προϋπολογισμούς, ούτε πώς να το κάνω, ούτε πού να τα πάρω, αλλά Ο κόουτς Γκαρσία μου είπε ότι τα είχε όλα.”

Παρά τις προκλήσεις που συνεπάγεται η έναρξη ενός νέου προγράμματος ως πρώτος προπονητής, ο Bruce οδήγησε τους Eagles στα πλέι οφ την πρώτη τους χρονιά. Και η συμμετοχή στα πλέι οφ είναι κάτι που η ομάδα του συνέχισε να κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

«Υπάρχουν δύο πράγματα που πάντα είχα στο μυαλό μου», είπε ο Μπρους. “Πρέπει να έχω μια νικηφόρα σεζόν και πρέπει να φτάσουμε στα πλέι οφ. Μετά από αυτό, θα είναι ένα παιχνίδι τη φορά. Έτσι οι δύο μεγαλύτεροι αριθμοί της καριέρας μου είναι, σε 31 χρόνια, έχουμε πάει στα πλέι οφ 26 φορές και δεν είχα ποτέ μια χαμένη σεζόν».

Είναι σαφές ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα άθλημα για τον Barhous. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να είναι προφανές σε όποιον έχει περάσει χρόνο γύρω του. Η αγάπη του για το άθλημα είναι κάτι που μεταδίδει στους παίκτες του για πάνω από 30 χρόνια τώρα. Όταν ρωτήθηκε για το ποδόσφαιρο, είπε ότι του άρεσε πολύ, είπε: “Ο καθένας μπορεί να το παίξει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλωτσήσεις την μπάλα. Στο ποδόσφαιρο είναι διαφορετικά. Το μπέιζμπολ είναι διαφορετικό. Το μπάσκετ είναι διαφορετικό. Στο ποδόσφαιρο, απλά Η πράξη του είναι να κλωτσήσει την μπάλα και να διασκεδάσει.”